بررسی تطبیقی عصمت امام ذیل آیه 124بقره درتفسیر فریقین
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری دانشگاه ادیان و مذاهب
2 دانش پژوه ارشد رشته فرق و مذاهب اسلامی
چکیده
عصمت در لغت به معنای منع،حفظ،دفع،امساک و پاک ومنزه و بدلیل اختلاف عقیده بین مذاهب اسلامی، معنای اصطلاحی یکسانی از آن ارائه نکرده اند. ازدیدگاه امامیه به خلاف اهل سنت، عصمت یکی ازمهم ترین عقیده و صفت لازم برای مدعی امامت بوده که با اعتقاد به قاعده عقلی لطف، درصدد تعریف آن برآمده اند؛ و معتقدندکه هیچ تنافی بین عصمت و اختیار وجودندارد.دراثبات عصمت امام، به دلایل عقلی نظیر برهان امتناع تسلسل،برهان حفظ شریعت وپیامدهای معصوم نبودن امام و نقلی نظیر حدیث ثقلین،حدیث کساء،حدیث منزلت،حدیث غدیرو...و نیز آیات قرآن نظیر،آیه اولی الامر،إبتلاء، ولایت،تطهیر، صادقین و...استناد می کنند.
یکی از مهم ترین آیات در اثبات عصمت امام را آیه 124سوره بقره می دانند.با تفسیری که از معنای عهد و ظلم درآیه شریفه شده ، مقام امامت را اولی و بالاتر از نبوت دانسته و امامت را از ظالم سلب می کنند. به خلاف اهل سنت که امامت در این آیه را به معنای نبوت گرفته اند.
یکی از مهم ترین آیات در اثبات عصمت امام را آیه 124سوره بقره می دانند.با تفسیری که از معنای عهد و ظلم درآیه شریفه شده ، مقام امامت را اولی و بالاتر از نبوت دانسته و امامت را از ظالم سلب می کنند. به خلاف اهل سنت که امامت در این آیه را به معنای نبوت گرفته اند.
کلیدواژه‌ها
)